Η Δόξα μαζί με την Πατρίτσια κατά την φωτογράφηση τους για την αντιρατσιστική καμπάνια
Η στιγμή της βράβευσης της Πατρίτσια από την Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου ωή Αρβανιτάκη
Επιμέλεια Εύη Τριανταφύλλου
Όταν βρέθηκα να φωτογραφίζω τη μετανάστρια Πατρίτσια Αμακόβε και την υπάλληλο της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Δήμου Φυλής Δόξα Μιχάκη, για μια εκστρατεία του Κέντρου Συμβουλευτικής κατά της βίας των γυναικών, δεν ήξερα και δεν μπορούσα να φανταστώ τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνδέουν αυτές τις δύο γυναίκες.
Άρχισα να καταλαβαίνω πως κάτι συμβαίνει, όταν κατά την εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μία εκ των Γυναικών που τιμήθηκαν από το Δήμο Φυλής, ήταν η Πατρίτσια...
Όταν το βράδυ της Τρίτης 8 Μαρτίου τα φώτα της αίθουσας «Μελίνα Μερκούρη» έσβησαν και η Δόξα Μιχάκη άρχισε να αφηγείται την ιστορία της Πατρίτσια ενώ παράλληλα προβάλλονταν φωτογραφίες των κοριτσιών της, από την άθλια ζωή τους σε ορφανοτροφείο της Κένυα, το χέρι μου που βιντεοσκοπούσε τη Δόξα, άρχισε να τρέμει από τη συγκίνηση και το πρόσωπό μου γέμισε δάκρυα.
Γύρισα σπίτι, αλλαγμένη.
Την επομένη το πρωί πήρα τηλέφωνο τη Δόξα και της ζήτησα το κείμενο που διάβασε ώστε να το γράψω και να το μεταφέρω στον κόσμο…
Ας με συγχωρέσει. Είναι η πρώτη φορά στην 24ετή δημοσιογραφική μου πορεία που δεν θα τηρήσω το λόγο μου. Της υποσχέθηκα να μην αποκαλύψω ποιος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να έρθουν οι μικρές στην Ελλάδα και να ενωθούν μετά από 6 ολόκληρα χρόνια με την υπόλοιπη οικογένειά τους, αλλά μου είναι αδύνατο να το κάνω. Δεν μου βγαίνει αλλιώς αυτό το κείμενο, ακριβώς γιατί αυτή η αληθινή ιστορία, έχει ονοματεπώνυμα! Τη λένε «Δόξα Μιχάκη- Patricia Amakove»…
Όπως λοιπόν μου αποκάλυψε στην τηλεφωνική μας συνομιλία, ανυποψίαστη για το πώς θα τη χειριζόμουν στη συνέχεια δημοσιογραφικά, η Δόξα είδε πρώτη φορά την Πατρίτσια πριν 7 περίπου, χρόνια, να περπατάει μόνη της στη Ζωφριά, κρατώντας δεμένο στην αγκαλιά της το νεογέννητο μωρό της ενώ έβρεχε.
Η Δόξα σταμάτησε επί τόπου με το αυτοκίνητό της και τη ρώτησε που πάει. Η Πατρίτσια φοβήθηκε κι αρνήθηκε αρχικώς τη βοήθειά της. Πείστηκε μόνο όταν της είπε πως όχι μόνο δεν έχει πρόβλημα με τους έγχρωμους συνανθρώπους μας αλλά η μισή της οικογένεια (ο γαμπρός και οι 3 πανέμορφα ανηψάκια της) είναι από τη Γκάνα. Έτσι η Πατρίτσια πείστηκε, μπήκε στο αμάξι της Δόξας κι από τότε ξεκίνησε μια πολύ δυνατή φιλία που κρατάει ως σήμερα.
Η Δόξα Μιχάκη εξάλλου ήταν εκείνη που πάλεψε με το τέρας της γραφειοκρατίας προκειμένου τα κοριτσάκια της Πατρίτσια να βρεθούν από το άθλιο ορφανοτροφείο της Κένυα στην τρυφερή αγκαλιά της μητέρας τους. Εκείνη ήταν που απηύθυνε την «Πρόσκληση» στην πρεσβεία, εκείνη ήταν που φιλοξενούσε σπίτι της και μεγάλωσε μέχρι τα 5 της χρόνια την τρίτη κορούλα της Πατρίτσια την Αγάπη.
Κι όλα αυτά δεν θα τα είχα μάθει, αν δεν είχα τη δημοσιογραφική περιέργεια να ρωτήσω γιατί το Ορφανοτροφείο που έφτιαξε στην Κένυα η Πατρίτσια και που παλεύει με νύχια και με δόντια να το συντηρήσει με την βοήθεια ευαίσθητων φορέων και συνανθρώπων μας, φέρει το όνομα, «Doxa and Agape hope education center» …
H αφήγηση της Δόξας Μιχάκη κατά την εκδήλωση και μια ζεστή - συγκινητική αγκαλιά 
Από δω και πέρα αρχίζει η αφήγηση της Δόξας Μιχάκη η οποία κατά τη διάρκεια της προαναφερόμενης εκδήλωσης διηγήθηκε εν συντομία την ιστορία της Κενυάτισσας μετανάστριας.
«Πρόκειται για τη συντοπίτισσα μας Patricia Amakove, καθηγήτρια Αγγλικών από την Κένυα 33 ετών, σύζυγο και μητέρα 3 κοριτσιών, 13, 8 και 7 ετών.
Έφυγε από τη χώρα της το 2008 για να έρθει στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί ο σύζυγός της, Peter Opiyo, πρώην υπάλληλος του ΟΗΕ, που ήδη βρισκόταν εδώ 2 χρόνια.
Μετά από την διαβεβαίωση – προτροπή του για τις καλές συνθήκες διαβίωσης και εργασίας στην Ελλάδα , η Πατρίτσια αποφάσισε να αφήσει τα δυο της κορίτσια, προκειμένου να έρθει ν και αυτή εδώ, ώστε να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους μια καλύτερη ζωή.
Έτσι η Άμπι και η Έιντζελ παρέμειναν στην Κένυα, αρχικά στη γιαγιά τους και μετέπειτα σε οικοτροφείο.
Εξαρχής στόχος της Πατρίτσια ήταν η άμεση επανένωση της οικογένειας.
Το 2009 γεννιέται στην Ελλάδα η Αγάπη, το τρίτο παιδί της οικογένειας. Η μητέρα και ο πατέρας εργάζονται σκληρά σε οτιδήποτε τους δίνεται η ευκαιρία, για να συντηρούν τα κορίτσια τους στην Κένυα και να έχουν μία αξιοπρεπή ζωή εδώ. Όμως τίποτα από όλα αυτά που είχαν καταφέρει δεν είχαν αξία χωρίς τα παιδιά τους.
Επί τρία χρόνια προσπαθούσαν συστηματικά να φέρουν τα 2 κορίτσια στη χώρα μας ή έστω να τα επισκεφτούν αλλά μάταια… Εμπόδιο; Η απρόσωπη γραφειοκρατία. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η μητέρα δεν είχε δει τις κόρες της από την ημέρα που τις αποχαιρέτησε, δηλαδή την ηλικία 5 και 1, 5 έτους αντίστοιχα.
Τα κορίτσια διέμεναν στο ορφανοτροφείο με εκατοντάδες άλλα παιδιά, χωρίς παπούτσια, ελάχιστα ρούχα (που τους έστελναν οι γονείς τους) και κοιμόντουσαν στο πάτωμα όλα μαζί.
Μέρος από τα χρήματα που έστελναν οι γονείς κάλυπταν τα τροφεία και την εκπαίδευσή τους. Τα υπόλοιπα κανείς δεν ξέρει τι γίνονταν.
Ένα τυχαίο βίντεο στο κινητό μιας κυρίας που επισκέφθηκε το Ναϊρόμπι, στο οποίο η Πατρίτσια αναγνώρισε τα παιδιά της και τα είδε αποσκελετωμένα, με ξυρισμένα κεφάλια, ξυπόλητα καθώς και ένα τηλεφώνημα, ξημερώματα, που την ενημέρωνε ότι η Άμπι και η Έιντζελ βρέθηκαν να περπατούν βράδυ σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από το σχολείο αναζητώντας τροφή, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Όλη η υπομονή και η παιδεία που διακρίνουν την Πατρίτσια υποχώρησαν. Το μητρικό ένστικτο την κυρίευσε και μετατράπηκε σε «ΘΕΛΩ» «ΠΡΕΠΕΙ και «ΜΠΟΡΩ».
Οι συνθήκες γίνονταν όλο και χειρότερες. Τα κορίτσια επικοινωνώντας εβδομαδιαία με τη μητέρα τους, εξέφραζαν τα παράπονά τους και κυρίως την ΠΕΙΝΑ τους. Μετά από άπειρες κι αγωνιώδεις συνομιλίες και «διαπραγματεύσεις» με τον Έλληνα Πρέσβη στην Κένυα, επέτρεψε στον πατέρα μόνο, να ταξιδέψει για να φέρει τα παιδιά του στην Ελλάδα.
Ο Peter όταν έφτασε στην Κένυα, ανακάλυψε ότι είχαν χαθεί οι αποσκευές του από το αεροπλάνο που περιείχαν ρούχα για τα κορίτσια, χρήματα και έγγραφα. Σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ο πρέσβης την τελευταία στιγμή, δεν δέχθηκε να ταξιδέψει όλη η οικογένεια μαζί. Έδιωξε πρώτα τον πατέρα, διαβεβαιώνοντας τον, ότι και τα κορίτσια θα ταξιδέψουν άμεσα προς Ελλάδα.
Έτσι επιβιβάστηκαν μόνες τους στο αεροπλάνο και αναμένονταν στην Αθήνα στις 28 Νοεμβρίου. Όταν ήρθε η πτήση όμως, δεν ήταν μέσα. Η Πατρίτσια κατέρρευσε. Λιποθύμησε και για πρώτη φορά αντέδρασε σε αυτό που βίωνε. Η αγωνία της ήταν το ενδεχόμενο τα κορίτσια της να έχουν πουληθεί ή δοθεί για δωρεά οργάνων, όπως συχνά γίνεται.
Μετά από επικοινωνία με τους ανθρώπους που τη στηρίζουν η άκρη του νήματος ως εκ θαύματος βρέθηκε.
Τα κορίτσια εντοπίστηκαν στην Ελβετία, μόνες, πεινασμένες και με σαγιονάρες σε συνθήκες ψύχους. Σύμφωνα με την αεροπορική εταιρία τις «μπέρδεψαν» στην ενδιάμεση πτήση. Η Άμπι και η Έιντζελ δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν με κανέναν. Δεν είχαν ξαναβγεί από την έρημο που διέμεναν και βρέθηκαν μέσα σ’ ένα αεροπλάνο μόνες και μετά σε ένα πολυπληθές αεροδρόμιο. Ο πανικός τους ήταν διάχυτος. Τι μπορούσαν να κάνουν; Η αεροπορική Εταιρία απαιτούσε την παράλογη πληρωμή νέων εισιτηρίων για Ελλάδα από Ελβετία, παραβλέποντας το λάθος της. Βέβαια αυτά άλλαξαν μετά την παρέμβαση των «λευκών» φίλων της Πατρίτσια.
Έτσι τα κορίτσια εμφανίσθηκαν στο αεροδρόμιο Αθηνών στις 29 Νοεμβρίου του 2014 οπότε γνωρίσθηκαν και αγκαλιάστηκαν για πρώτη φορά με τη μητέρα τους, μετά από 6 ολόκληρα χρόνια.
Η οικογένεια ενώθηκε αλλά δεν τους ήταν αρκετό. Ήθελαν να κάνουν κάτι για τα παιδάκια που έμειναν πίσω, στις ίδιες συνθήκες. Έτσι η Πατρίτσια σκέφθηκε ένα τρόπο να τα βοηθήσει.
Δώρισαν μια έκταση που είχαν στο Ναϊρόμπι κι εκεί δημιουργήθηκε το «Doxa and Agape hope education center»
Έτσι ονόμασαν το οικοτροφείο – ορφανοτροφείο τους, μην ξεχνώντας να τιμήσουν και τους ανθρώπους που τους βοηθούν.
Το σχολείο σήμερα, στις πρώτες κιόλας ημέρες δημιουργίας του, αριθμεί 155 παιδάκια από τα οποία τα 60 είναι ορφανά και από τους δύο γονείς.
Το όραμα της Πατρίτσια για παιδιά σιτισμένα, μορφωμένα, που να φορούν τα ρούχα τους, να παίζουν με τα παιχνίδια τους και να γελούν, αρχίζει να υλοποιείται. Δεν έχουν αυταπάτες. Γνωρίζουν ότι απαιτούνται παρά πολλά υλικά αγαθά, χρήματα και δωρεές και η βοήθεια όλων μας για να πετύχουν… αλλά θα το παλέψουν.
Προσδοκούν να γυρίσουν σε μια Κένυα χωρίς εμφύλιο πόλεμο και τη βία των τρομοκρατών. Χωρίς οι γυναίκες να υπόκεινται σε υποχρεωτική κλειτοριδεκτομή (κάτι που η ίδια και τα κορίτσια της γλίτωσαν). Χωρίς τα κορίτσια να παντρεύονται παρά τη θέλησή τους, με πολύ μεγαλύτερούς τους άντρες.
Όλα αυτά σε μία πανέμορφη χώρα από τις πλουσιότερες παραγωγικά της Αφρικής με τους φτωχότερους όμως, κατοίκους!
Η Πατρίτσια είναι από κείνους τους ανθρώπους, που σε διδάσκουν με τη στάση της απέναντι στη ζωή και σε κάνει να θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να εκτιμάς για ότι έχεις και να μην σκέφτεσαι σαν μονάδα…
Όλα αυτά τα χρόνια τους στηρίζει η ιδιωτική οργάνωση «Οίκος μητρότητας Κέντρο Ελπίδας» προσφέροντας τους και τη στέγη τους καθώς και η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου Φυλής. Πρόσθετα πρέπει να ευχαριστήσουμε και το 5ο Δημοτικό Σχολείο Άνω Λιοσίων που αγκάλιασε την Άμπι, την Έϊνζελ και την Αγάπη… με πολύ αγάπη!»
Την Πατρίτσια Αμακόβε βράβευσε η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Ζωή Αρβανιτάκη.
Η Πατρίτσια μαζί με τον άντρα της Peter και τις τρεις κορούλες τους την ώρα της βράβευσης
Ακολουθούν τα videos με την συγκινητική ομιλία της Δόξας Μιχάκη και τα λόγια της Ζωής Αρβανιτάκη κατά τις στιγμές της βράβευσης της Πατρίτσια Αμακόβε.
facebook
twitter
google+
fb share